Donderdag 29 juni 2006

Een leeg huis

Ik zei dat het huis leeg was, maar ons huis kan altijd nóg leger. Nu is er overal strak wit plafondlicht, in de woonkamer staat een gammele keukentafel van de buren en echo alom-om-om-om. Heel gezellig.

Zondag jl. zijn Daan en Rob gekomen om de laatste spullen op te halen. Effe heen en weer naar Espalion, net zo makkelijk. Daan links achter het stuur, Ruud rechts in de slaapstand en Rob in het midden met de versnellingspook in z´n kruis en z´n neus dubbelgevouwen tegen de voorruit. Hoe ze die reis overleefd hebben mag God weten maar ik kreeg zojuist een smsje dat ze in Espalion zijn gearriveerd. Nou, als Rob na deze rit tijdelijk onbruikbaar is heb ik het niet gedaan. Maar goed, Daan ´de onvermoeibare´ zou nog even doorrijden naar het strand 150 km verderop dus dat moet alles toch ruimschoots goed gemaakt hebben.

Hoe het ook zij, mijn schilderijen staan nu zielig te doen in Espalion, evenals al die andere spullen. En de schuur staat nóg vol, ik weet nu echt zeker dat ik er nooit meer van afkom. Dingen lijken zich te vermeerderen als schimmels in een leren broek en als ik het dan eenmaal over m´n hart heb verkregen om een half verscheurde kindertekening weg te gooien komen ze weer thuis met zes nieuwe tekeningen, of erger nog, een doek beplakt en beschilderd dat ik niet op kan rollen.

Dit kan zo niet doorgaan. Ik heb besloten om alles, dat niet in één rit met de wagen van Ruud´s vader mee naar Waddinxveen kan, bij het grof vuil te zetten. En dat is een van de voordelen van een asowijk, want je hoeft hier de Roteb maar te bellen en ze komen de rommel halen. Zij weten natuurlijk als geen ander dat je hier maar een bloempot op straat hoeft te zetten, of binnen een mum van tijd staat de hele huisraad van de buren er omheen. En wens maar niet dat er nog iets van je gading bijzit, het bruikbaarste is waarschijnlijk een oud bankstel dat jarenlang als krappaal en/of kattenbak is gebruikt.

En maar staatsloten blijven kopen voor nóg meer spullen. Ontelbaar vaak heb ik gezworen nooit meer aan een loterij mee te doen, maar het zuigt, want van binnen blijf je toch altijd hopen dat de grote weldoener daarboven het nét iets beter met jou voorheeft dan met de rest van de wereld. En als ik dan zo gelukkig ben dat ik de jackpot win dan zal ik juichen: ´Vandaag is het feest… en morgen ook´ zoals een collega geluksvogel prominent op het raam van z´n knusse woning aan de Kop van Zuid vermeldt.

Toch vraag ik me af, hoe zouden de zevenjarige Stacy en de tienjarige Nathalie daarover gedacht hebben voordat hun mysterieuze moordenaar hen als kroon op een toch al onbeduidend kinderleven de keel dichtkneep en in het riool gooide. Waarom zou God mij voortrekken en hen niet, of is de aardse god toch een duivel die de gelukkigen beloont en de ongelukkigen straft? Ik hoop dat Stacy en Nathalie en al die anderen mogen uithuilen in de schoot van een hemelse moeder maar de feiten geven mij weinig reden tot zoveel optimisme. Toch blijf ik hopen.

geplaatst door Maartje Heymans om 2:15 AM

Volgende blogtekst (4 jul) - Vorige blogtekst (21 jun)