rocherouge

alles over onze emigratie naar Frankrijk

NL
EN
 

Halloween, donderdag, 1 november 2012

Coubisou

Ik lig in bed met zes poezen om me heen. Voor het eerst in jaren heb ik griep. Die heb ik opgelopen nadat Nederlandse vrienden met griepverschijnselen bij ons hebben gelogeerd. Over een paar uur moet ik het bed weer uit want we gaan vanavond met Franse vrienden naar een concert. Het griepvirus zal daar ongetwijfeld veel nieuwe vrienden maken.

Het raam staat open. De geur van verbrand hout komt de slaapkamer binnen. De buurvrouw heeft het hout in de haard aangestoken. De lucht is grijs. In de verte hoor ik een koeienbel. Het okerkleurige herfstlandschap rondom Coubisou begroet me sinds kort iedere ochtend als ik uit het raam kijk. `s-morgens is er weer mist in het dal, de eerste tekenen dat de winter nadert. Na vier maanden vrijwel onafgebroken hitte ben ik blij dat het herfst is.

In maart van dit jaar zijn we naar Coubisou (vertaling: nekzoen) verhuisd, `n dorp op een paar kilometer van Espalion. De Fransen hier vonden het vreemd: `maar zitten de kinderen nu niet erg afgelegen?` en een vriendje van Halldor dacht zelfs dat dit het einde zou betekenen van hun vriendschap. Een afstand van 5 km is voor de Fransmannen en -vrouwen van de vooroorlogse generatie misschien peanuts, de tegenwoordige Franse gezinnen zijn vergroeid met hun 4x4 en lopen is iets dat je alleen nog thuis doet, sloffend van kamer naar kamer of in de supermarkt achter je volgeladen karretje.

Volgens sommigen zijn we hier volledig van de buitenwereld afgesloten. Er zijn in Coubisou inderdaad geen winkels. Tweemaal per week komt de bakker uit Estaign langs. Oude mensen zonder vervoer kopen dan een brood waar ze `n paar dagen van eten. Het ontbreken van winkels in kleine dorpen is een probleem in Frankrijk. Dit komt vooral door de grote supermarktketens zoals Super-U, Géant en Leclerq. Ze zijn oppermachtig en waar ze zijn, veroorzaken ze dood en verderf onder buurtwinkels.

Super U, Espalion

De oppermachtige Super U in Espalion

De eerste keer dat ik Coubisou bezocht was op een avond in januari. We hadden ons huis in Espalion verkocht en zochten een huurwoning. Het maakte ons weinig uit waar we heen gingen, als er maar genoeg plaats was om met z`n vieren te overwinteren. Het was koud en donker en er lag sneeuw op de daken.

We werden ontvangen door twee notabelen die ons een rondleiding door het huis gaven. De ene was klein en bonkig met borstelige wenkbrauwen, de ander was lang en dun en had een smal gezicht met een vooruitstekende bovenlip boven twee grote voortanden. De korte keek naar mij op en de lange op mij neer. Ze droegen beide een versleten trui en een werkbroek. In het gele licht van de straatlantaren leken het twee dwergen uit het sprookje Sneeuwwitje.

Ze leidden ons via de oude poort naar de achterplaats van het huis. Boven ons was de heldere, winterse sterrenhemel en links een pikzwart heuvellandschap. We gingen een gerenoveerde T4 bezichtigen tegenover het stadhuis van Coubisou. Dat dit de voormalige pastoriewoning (Ancien Presbytère) was, wist ik op dat moment nog niet.

Uitzicht in het midden van de nacht

Het uitzicht vanuit ons raam, bij nacht, in de verte Rodez

Een T4 betekent in Frankrijk dat er vier bewoonbare ruimtes zijn: een woonkamer (le salon) en drie slaapkamers. Andere ruimtes zoals garage, kelder, zolder, wc, keuken, bijruimtes, enzovoort, maken geen deel uit van de bewoonbare oppervlakte en het is dan ook altijd een verrassing welke extra ruimtes een huis nu werkelijk telt. Als je geluk hebt zit er een grange (schuur) bij, een sous-sol (kelder) of een grenier (zolder). Onze T4 bevat overigens tal van geheimzinnige en verboden ruimtes maar daarover een andere keer meer.

Coubisou met sneeuw in de winter

Het uitzicht vanaf de brug van Coubisou naast ons huis in februari 2012

COoubisou uitzicht met ochtendmist in de lente

Het uitzicht vanaf de brug van Coubisou naast ons huis op een lente-ochtend

Het huis werd op dat moment bewoond door een jong echtpaar met twee kleine kinderen, die ons uitgelaten dansend op de bank begroetten (de kinderen, niet het echtpaar). De bewoonster kende mij omdat ze voor de Centre Presse werkte en mijn foto een paar keer geplaatst had. Zo bijzonder is dit overigens niet want als buitenlander in een stad met 4500 inwoners word je al snel gespot, zeker als je de dagelijkse boodschappen op de fiets doet en een bos rood, krullend haar hebt.

Het huis zag er rommelig en ongezellig uit. Tegen de muren stonden dozen opgestapeld, overal lagen pakken luiers en de ruimtes waren verlicht met de gebruikelijke plafond gloeilampen. Op de vloer lagen witte tegels die bezaaid waren met kinderspeelgoed en alle machines die een huis maar kan bevatten stonden in de keuken. Bij het verlaten van het huis was ik al meteen twee kamers vergeten die ik gezien had, maar tijdens de terugreis naar ons tochtige, naoorlogse stadshuis bleef me maar één ding bij: `la maison est bien isolée et elle garde la chaleur` (het huis is goed geïsoleerd en behoudt de warmte).

Bureaublad computer met foto's en advertentie

Een knappend haardvuur is leuk als je het bekijkt op een tv monitor of als je gastheer het op een kille zomeravond aansteekt om je jaloers te maken, maar wie iedere ochtend vroeg bij -10°c z`n bed uit moet om in een wolk van as en houtsnippers een beetje warmte in huis te krijgen doet na een poosje een moord voor een goed geïsoleerd huis dat draait op nucleaire energie. Mijn besluit stond vast: ik wilde dit huis! Maar eerst moesten we nog de maand februari zien door te komen.

franco belge houtkachel

Onze Facebook kachel

lekker warmm voor de kachel

De hele kattenfamilie op een najaarsochtend voor de kachel, de warmte bleef vooral rondom de kachel hangen, andere ruimten werden nooit warm. Toch verstookten we afgelopen jaar een record van meer dan 30 kuub !

Godin fornuis gestookt op houd, verwarmt, kookt en bakt

Onze Godin houtoven in het vorige huis

We probeerden met drie kapotte computers twee boeken af te krijgen en we ontdekten dat onze boekhouder Fiducial ons netto inkomen tot recordhoogte had opgekrikt zodat we over de voorbije jaren meer aan sociale lasten mochten betalen dan we ooit hadden durven dromen. Fiducial heeft een belangrijk aandeel gehad in onze financiële neergang en we vragen ons vaak af waarom. Ik hou het op desinteresse met desastreuze gevolgen voor ons, maar onze nieuwe boekhouder – een geweldige vent die reeds vele klinkende euro`s voor ons heeft weten terug te toveren – beschreef het als volgt: `Ik ben geboren in Parijs, maar opgegroeid in de Aveyron. Toch blijf ik voor de mensen hier een buitenlander. Kun je nagaan hoe echte buitenlanders hier bekeken worden.`

Een ander probleem is dat we geen traditioneel beroep hebben. De meeste emigranten uit Nederland zitten in de horeca (camping, gites, hotel, restaurant) en boekhoudkundig is dat een geasfalteerde weg. Maar schrijvers die inkomsten hebben uit meerdere activiteiten zijn zo zeldzaam op het Franse platteland dat een boekhouder van goeden huize moet komen om de weg te weten in het oerwoud regels en vooroordelen waar Frankrijk zo rijk aan is.

Hoe dan ook, de maand februari 2012 voelde als tenen die zo bevroren zijn dat je ze niet meer voelt. We liepen door want een andere weg dan vooruit was er niet. Het huis was ijskoud en ongezellig, we overwinterden in de keuken, we leefden van een paar euro per week en schuldeisers loerden als hongerige wolven op onze buit.

's-avonds in de keuken, eten werken en tv kijken

Deirdre eet gebakken aardappeltjes en kijkt tv op de computer, we leefden in de keuken omdat het in de rest van het huis te koud was.

herziene belastingaangiften waarmee we veel geld hebben bespaard

Stapels correcties van onze nieuwe boekhouder over de afgelopen drie jaren (herberekening kan in Frankrijk niet verder terug dan drie jaar)

Veel schilderijen vonden hun weg naar de afvalbak

Tijdens de verhuizing hebben we ongeveer 70% van onze inboedel weggegeven, verkocht of weggegooid, waaronder 50-60 schilderijen.

En terwijl we ons in Espalion ontdeden van oude of nog levende herinneringen bleven we achtervolgd worden door pech. Op de dag van de overdracht van ons huis begaf de laatste nog werkende computer het zodat de deadline van ons nieuwe boek weer niet werd gehaald.

Op dat moment dacht ik terug aan de opmerking van een van de nieuwsgierige bezoekers van ons huis: `Was dit niet dat huis wiens eigenaar z`n vrouw heeft vermoord en aan een touw naar de rivier heeft gesleept, verderop weet u wel, ja, daarginds!` en terwijl we haar naar de poort begeleidden fluisterde ze ons nog na: `... en mevrouw, u weet dat niet maar ik ben heel gevoelig voor sferen, er is iets met dit huis, iets...`

Van de verkoop heb ik in ieder geval geen seconde spijt gehad. Ik gun de nieuwe bewoners veel geluk en als ik het huis passeer dan zie ik de vorderingen die ze maken. Niettemin heeft de hoogzwangere eigenares mij met de gebruikelijke Aveyronese terughoudendheid laten weten dat `de verbouwing niet helemaal volgens plan verloopt` wat waarschijnlijk betekent dat ze bijna bankroet zijn en hun huwelijk op instorten staat.

Op donderdag 1 maart 2012 – de feestdag van Saint-Védard, beschermheilige van Coubisou – werden we officieel huurder van de pastoriewoning naast de kerk.

Geweldig mooie rozen van eeuwenoude rassen.

Mijn dochter bij de rozen in mei 2012

En als een koe die uit haar winterstal wordt vrijgelaten in een groene weide, zo intens genoot ik van Coubisou en alles wat daaromheen is. Vanaf de eerste dag dat ik tussen de kersenbloesems door de loodzware klim op de fiets naar boven maakte wist ik: Coubisou is het paradijs. Iedere dag bewonder ik het uitzicht vanuit m`n slaapkamerraam, ik hoor de ruisende beek, de koeien en de vogels, overal zijn irissen, lelies en de verrukkelijkst ruikende rozen en de boerenzwaluw families bevolken massaal onze dakgoten. De bewoners zijn uit een andere tijd of van een andere plaats op deze planeet, inclusief onze gebruinde overbuurman die in een Audi sportwagen rijdt en gouden kettingen draagt als trofeeën van onopgemerkte overtredingen.

Een mooi stukje bloementuin onderaan ons huis

De bloementuin onderaan ons huis in mei van dit jaar

Appelbomen langs de weg naar Cou-bisou

Het uitzicht vanaf de appelboom die ik iedere dag passeer op de terugtocht naar huis

Nog steeds zijn er mensen die denken dat we eens zullen terugkeren naar Nederland. Allereerst betalen we al zes jaar geen belasting meer in Nederland en dus hebben we alle rechten verloren. Maar de herinnering aan nieuwbouwwijken omsloten door snelwegen en het hondenpark op loopafstand waar je in het dampende gras een boterham met pindakaas mag eten ontneemt mij alle lust daartoe. Bovendien. Sinds kort weten we dat Frankrijk een prijs gaat betalen voor het leed dat ze ons in de voorbije jaren heeft aangedaan. Dat is de onmiskenbare rechtvaardigheid van de staat waarin wij sinds 2006 leven. In voor- en tegenspoed.

coubisou??,... ah, zuigzoentje !

geplaatst door Maartje Heymans om 20:08  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( ) - Vorige tekst ( 21feb )

 

Home

Intro

Tips

Columns

Videos

Galerie

Links

Contact (e-mail)


 

2012

November
- 01 nov - Coubisou
Februari
- 21 feb - Reclame
Januari
- 21 jan - Verbrand hout

2013 (1)
2012 (3)
2011 (2)
2010 (9)
2009 (15)
2008 (14)
2007 (14)
2006 (32)
 
Frans schoolsysteem bijgewerkt
Franse uitdrukkingen bijgewerkt