Dinsdag, 8 Augustus 2006

Fietsen in Frankrijk

Ik heb een hekel aan lopen, een rijbewijs heb ik niet (geldverspilling) en wie mij kent weet dat ik alles, maar dan ook alles met de fiets doe. Fietsen is heerlijk en – naar ik inmiddels heb ervaren – vooral in het Franse landschap waar je nauwelijks moeite hoeft te doen om naar boven te komen en op een of andere wonderlijke manier altijd harder naar beneden gaat dan je verwacht. Het Erasmusbruggevoel heb ik hier nog niet gehad en ook als het waait lijkt de wind altijd in je rug te zitten.

Foto gemaakt door mijn lieve vriendin Judith. Het hek voor ons toekomstige huis. We hebben onze fietsen tegen het hek geparkeerd, de kinderen gaan gewoon achterop zoals we dat ook in Rotterdam deden.

Maar goed, door de enorme afstanden in dit land leek het me zinvol om dan toch maar ´s m´n rijbewijs te gaan halen, maar inmiddels vraag ik me af of dit wel zo nodig is. Ik heb namelijk ontdekt dat Frankrijk, ondanks dat er nauwelijks fietspaden zijn, een paradijs is voor fietsers.

Op de autoroutes mag je niet komen maar verder mag je overal rijden (d.w.z. de routes nationales) en automobilisten zijn verplicht om 1,5 meter ruimte te houden tussen zichzelf en de fietser. En nu denk je natuurlijk, ja kom zeg, dat doen ze toch niet. Maar ze doen het, vrijwel zonder uitzondering. Want Frankrijk werkt behalve met boetes voor allerlei verkeersovertredingen met een puntensysteem dat de automobilist dwingt zich aan de regels te houden, gna gna.

We hebben vandaag een korte fietstocht gemaakt door de bergen achter ons huis en je vraagt je dan regelmatig af of je in een droom bent beland.

Het zit zo. Iedere Fransman begint met 12 punten. Pas geslaagden mogen het de eerste drie jaar zelfs met 6 punten doen. Wanneer je een overtreding begaat raak je punten kwijt. Hoeveel hangt af van de ernst van de overtreding (rijden met drank 6, door rood rijden 4, over witte streep 3, mobiel telefoneren 2 en ga zo maar door).

En wanneer je punten op zijn is je rijbewijs voor zes jaar niet meer geldig. Heel naar. De burgemeester en je werkgever worden ingelicht (in een dorp met 150 inwoners – en daar zijn er nogal wat van in Frankrijk – word je als het ware geëxcommuniceerd), en dan begint een jarenlange lijdensweg (psychische en medische keuringen) waarin je mag laten zien dat je je leven wilt beteren en dan mag je hopen dat je je rijbewijs weer terug kunt winnen. Ofwel, een beetje slimme Fransman laat het wel uit z´n hoofd om zich nog te misdragen in het verkeer.

Overigens hoef je je als toerist, over méér dan alleen de gebruikelijke boetes voor overtredingen, geen zorgen te maken want het wordt alleen maar toegepast op de Fransen.

De mensen vinden het hier waarschijnlijk heel gewoon maar ik sta stil bij ieder paaltje, bij iedere koe, bij iedere boom

Frankrijk hanteert vijf categorieën van ernst wanneer het gaat om verkeersovertredingen en het inhalen van fietsers zit volgens mij in categorie 4 (het in gevaar brengen van medeweggebruikers) wat dus een fikse puntenaftrek betekent. Kijk, als fietser bén je hier nog ´ns iemand.

Niet alleen als fietser trouwens. Buiten de grote steden zijn het de gendarmes (gens d´armes, ofwel wapenlieden) die de openbare orde handhaven en dat doen ze. Ik ben daar rechtstreeks getuige van geweest. Toen ik van de week met Deirdre overstak en een automobilist iets te plotseling afremde kwam uit het totale niets een gendarme te voorschijn. De sirenes werden aangezet en meneer mocht meteen z´n auto aan de kant zetten.

Dat ik hier nu woon, ik kan het vaak gewoon niet geloven.

Nou ja, dat je burgerrechten zo hartstochtelijk worden verdedigd maakt me sprakeloos. Het is iets dat ik als Nederlander eenvoudig niet begrijp, want welk gezag straalt ´n Hansworst in politie-uniform uit die naast me bij de kassa van de C1000 staat met ´n zak muffins en ´n fles Cola? De C1000 Maashaven notabene, ik bedoel, als er ergens vrijwel onafgebroken werk aan de politiewinkel is, dan is het daar wel.

Want, stel nu eens dat er trammelant was geweest? Wat had hij dan met z´n lunch gedaan? Z´n fles Cola op de kop van die vent kapot geslagen en z´n muffins in z´n gezicht platgedrukt? En dat die vent dan nog even op z´n benen had staan tollen en daarna met een regen van sterretjes boven z´n hoofd ter aarde was gestort. Niks te dienstpistool, gewoon Klabaf. Bwam. Rinkeldekinkel. Vrroetvroet. Ulghh. Aaaaah. Ja, zo doen we dat voortaan in Nederland.

Overigens staat dit voorbeeld niet op zichzelf, het aantal keren dat ik op m´n reizen door de randstad agenten met hun juist verworven lunch tegenkwam bij AH to Go of anderzins is inmiddels niet meer te tellen. Misschien hadden ze van hun meerdere opdracht gekregen zich onopvallend onder het gepeupel te mengen, maar daar hadden we toch de AIVD voor? Anyway, ik vind het ontluisterend een agent als een heel normaal mens met de mayonaise tot in z'n oren patat te zien vreten bij Broodje van Kootje. En zeg nou niet dat ik me er niet mee mag bemoeien want ik ben nog tot zeker december 2006 belastingplichtig in Nederland dus ik heb zelfs de plicht me ermee te bemoeien.

Maar goed, wanneer ik dan weer met 80 km/u met m´n fiets van ´n helling afscheur terwijl kikkers, eenden en oudjes van dagen luid kwakend de berm invluchten en zo´n strakke, goedgeklede gendarme mij streng beboet en me misschien zelfs wel ´n nacht opsluit in ´n cel, just for fun, dan zal ik terugverlangen naar die aardige Hansworst die naast me stond in de C1000 en met ´n beetje mazzel zelfs z´n muffin met me had gedeeld terwijl m´n fiets fout geparkeerd stond voor de ingang van bureau Maashaven.

geplaatst door Maartje Heymans om 02:18  |  stuur een bericht

Volgende blogtekst (18 aug) - Vorige blogtekst (29 jul)