zaterdag, 19 november 2011

Goud zinkt, kurk drijft

Het is woensdagavond half elf. Halldor ligt met griep op de bank in de woonkamer. Hij leest ’n boek in ’t halfduister want ik heb ‘m gezegd dat hij moet gaan slapen. Maar ik weet dat hij pas na tienen in de avond tot leven komt. Dat is altijd zo geweest en dat zal waarschijnlijk altijd zo blijven. Maar ’n kind van twaalf hoort nu eenmaal niet wakker te zijn om half elf ’s-avonds en dus houdt hij zich slapend in ’t bleke licht van de staande lamp in de hoek van de kamer. En ik doe alsof ik het niet in de gaten heb. Dat is het spel.

ik schilder alles rood

Ik zit achter de computer in het pas door mij gerenoveerde zijkamertje naast de woonkamer. Het was geverfd in een strontkleur en nu is alles sfeervol melkwit. In plaats van naar stof en oude kranten ruikt het nu naar verf en snoephandjes van kinderen die stiekem achter de computer hebben gezeten. Soms heb ik zelfs het gevoel dat ik in een echte kantoorwoning zit. Je weet wel, zo’n huis waar je bij iedere stap beseft dat jij de smeerlap bent die hier de huismijt herintroduceert. Alles is geschuurd, geverfd en de muren zijn afgeplakt met toile de verre (glasvezelbehang). Wat ’n heerlijk spul is dat toch.

werkhoek op simpel ikea tafeltje met de laptop waar toetsen van loslaten

Ik zit aan ’n veel te krap tafeltje, maar het was spotgoedkoop (17 euro! bij Ikea) en het past precies in de hoek van de kamer. Het toetsenbord van de Fujitsu Siemens laptop, die ik ruim twee jaar geleden van een vriend van me heb gekregen, is naar god. Een paar toetsen zaten scheef en daarna is er waarschijnlijk kortsluiting in het toetsenbord geweest, of zoiets, want geen toets deed meer wat hij doen moest. Het enige werkende toetsenbord dat we konden vinden was een Genius AZERTY toetsenbord dat we ooit voor ’n test hebben ontvangen. De test was voor ’n Nederlands blad, maar het toetsenbord kwam uit Parijs en de Fransen kennen natuurlijk alleen maar AZERTY.

AZERTY toetsenbord alleen in België en Frankrijk

Onlangs sprak ik een vriendin van me. Een jonge vrouw, professeur des écoles op ’n lagere school hier in de buurt. Een hoogopgeleide dame dus en echt een toffe meid, maar... ‘QWERTY, is dat ‘n toetsenbord? Is jullie taal dan zo afwijkend dat je daar ’n apart toetsenbord voor nodig hebt?’ Ja, lachen hè, maar er is meer. Hier denken ze bijvoorbeeld dat de Nederlandse volkstaal het Engels is, vandaar dat wij zo goed Engels spreken natuurlijk en zij niet.

poesje Fago dood door complicaties bij een meervoudige botbreuk

En dan Murphy’s law (Fra: La loi des séries) ofwel, geluk of ongeluk komt nooit alleen… ook nooit van gehoord. Heb ik het misschien te onfrans uitgesproken dacht ik: Murviess luhw, poogde ik.

‘Murfiesluw, murrrfiesluw? connaispasça,
c’est encore une expression néerlandaise?’

Eh, nou nee, het is eigenlijk ’n woord dat iedereen op de hele wereld kent. Behalve jullie dan. En zeg ook niet dat Nederland rijker is dan Frankrijk. Nu ja, waar haal je het vandaan? Ok, Frankrijk draait de put in, maar nog niet zo erg als al die andere landen in de wereld.

Ja, dat krijg je er inderdaad van als je alleen maar Franse nieuwsbronnen raadpleegt.

katertje Rio, eens op sterven na dood omdat z´n moeder hem verwaarloosde,
maar back to life again

Natuurlijk mag ik al die aardige mensen hier niet zo voor aap zetten, maar ik heb er nu echt genoeg van. Ik vind ’t niet erg dat de Fransen alles anders uitspreken, utuup in plaats van YouTube, fasboek in plaats van Facebook en koenterstriek in plaats van gewoon Counter Strike. Maar dat de meest gangbare Engelstalige uitdrukkingen hier onbekend zijn is gewoon… nu ja, emigreer naar Frankrijk en je begrijpt ‘t.

Trouwens, dit geldt niet voor iedereen. Studenten, metselaars, winkeliers en zelfs gepensioneerde boertjes kennen hun beperkingen en zoeken naar een antwoord, want zij weten tenminste dat ‘pute, on est nul en anglais’ en zo is het.

Maar echt minachting heb ik voor het leger ambtenaren (les fonctionnaires) met hun brave en uitgeslapen blikken, eeuwig gewapend met notitiemap, pen en liniaal. Schrijven kunnen ze namelijk heel goed, rechte lijntjes trekken ook, een computer bedienen niet. Het erge vind ik dat een groot deel van deze totale nietsnutten door de staat wordt aangemoedigd om vooral toch door te gaan met het bedenken van allerlei regels die de papierbende nog groter maken. De ambtenaren, 40% van de Franse beroepsbevolking is hét, doet hét of ambieert hét. Of dé als we ervan uitgaan dat de woordje ‘het’ uit de Nederlandse taal verdwijnt.

Echt, ik ben dolblij dat er docenten zijn en verplegers en politie-agenten maar ik zou het best een goed idee vinden om minstens de helft van deze papierverzamelaars een baantje te geven in het park. Als papierprikker natuurlijk. En als ze dat dan dertig jaar gedaan hebben mogen ze van mij de resterende tijd met hun Heimers de campings vervuilen.

busje komt zo

Begrijp mij goed, ik heb 't niet over ouderen. Ouderen hebben langer geleefd dan ik en verdienen een ereplaats in de samenleving. En van mij mogen ze tot middernacht bij elkaar wegkruipen in de McDo's, ze mogen de opgejaagde meutes ophouden met hun kleingeld bij de kassa's, ze mogen een praatje met de buschauffeur maken en ze mogen het pinapparaat bezetten tot het ontploft.

Ik heb het hier over een categorie mensen dat onder de vlag van het socialisme de boel vooral voor zichzelf heel goed geregeld heeft.

Maar goed, wat ik zeggen wou… veel mensen hebben de hoop al opgegeven dat ik ooit nog voor rocherouge zal schrijven, ik ontvang al heel lang e-mails van trouwe lezers die zich afvragen wat er toch aan de hand is. Een sterrenwichelaar heeft ooit over mij gezegd: ‘Ze is net ’n kurk, als je denkt dat ze eindelijk verzopen is, veert ze springlevend uit de diepte omhoog.’ En zo is ‘t. Voor een keer heeft er een iets over me gezegd waarin ik me volledig herken. Alors, me voici encore!

Ik op de doun met Philippe Roussel als solist, een moment om nooit
te vergeten, voor hem, voor mij en voor de 15 spelers.

Het heeft lang geduurd en we hebben het moment zo lang mogelijk uitgesteld, maar ons huis staat te koop. Het kost teveel werk en tijd en in combinatie met de crisis is dat nu eenmaal niet zo makkelijk.

Onze situatie is vergelijkbaar met 21 december 2012, volgens sommigen het einde van de wereld, volgens anderen een nieuw begin en volgens weer anderen gewoon flauwekul. Als diepgewortelde pessimist ga ik voor ’t einde maar optimisten zoals mijn man Ruud zien het als ´n nieuw begin. Een punt is zeker, we staan op een splitsing en weten nog niet welke kant we zullen opgaan.

jaja, het ziet er vies uit maar wij genieten van een roomsaus van zelfgeplukte champignons

Ik wil het dus nog maar ’s herhalen, emigreren naar Frankrijk… heb je geen pensioen dan zou ik het niet doen. Althans, niet nu.

Een van de lezers schreef mij het volgende:

‘Hoop wel dat het iets positiever wordt aan het einde....wij zijn ook zwaar aan het denken om het roer om te gooien, maar als zeer goedbetaalde loonslaaf is de stap niet eenvoudig. Het zal ook wel met mijn leeftijd te maken hebben en het besef dat de tijd voorbij vliegt en het leven te kort is om dingen te doen die je liever niet meer doet ook al krijg je een superloon...jouw verhaal is dan soms wel even een emmer water over je hoofd ( en dan is die wolk waar ik op zat ook ineens weggespoeld)’

Prachtig gezegd. Maar ik ben al 25 jaar fan van Hans Dorresteijn en niet van Mies Bouwman. Er is een crisis die nog niet voorbij is en het gaat slecht met Frankrijk, dit land is in verval. Er is een rechtse regering aan de macht maar ook het socialisme is behoorlijk verrot, getuige de DSK affaire. Er is geen werkelijk sociaal beleid meer. Niets is mogelijk zonder je van boven tot onder dicht te spijkeren met verzekeringen en dan weer al die papieren natuurlijk. Het beleid is gericht op kapitaalvergroting maar zeg mij, is er ooit ’n eilandbewoner rijker geworden van de vis die hij dagelijks in z’n eigen vijver vangt? Eens zal Frankrijk de slaaf zijn van China, India of misschien zelfs Afrika.

HANS DORRESTIJN  ONGELUK

EEN ONGELUK KOMT NOOIT ALLEEN ....
DAAROM VERWONDERT HET ME DAT IK GEEN TWEELINGBROER HEB.....

NOG EEN KEER

EEN ONGELUK KOMT NOOIT ALLEEN ....
DAAROM VERWONDERT HET ME DAT IK GEEN TWEELINGBROER HEB.....

Ik wil niemand ontmoedigen om te emigreren. In tegendeel, ik wil het juist iedereen aanraden en dan vooral vanwege het geestverruimde effect ervan. Maar ik heb altijd een grote afkeer gehad van de gekleurde verhalen van de gepensioneerde elite met zeeën geld en tijd. Wat leren die van een emigratie naar Frankrijk, behalve dan dat God nóg beter voor hen is dan ze al dachten. Leven als God in Frankrijk is een voorrecht voor een kleine groep. Voor de mensen die hard moeten werken voor hun geld is het een ander verhaal. En dat is het verhaal dat ík vertel. Ik hoop dat je er iets aan hebt.

dagelijks zelf broodbakken, veel beter dan menig supermarkt brood

We hebben fouten gemaakt, wie niet? Ik kan eraan toevoegen dat de crisis gaten heeft geslagen in de romp van ons schip. Maar ik ben vrij en ik leef. En ik leef liever als straathond in Frankrijk dan als paradijsvogel in Nederland. Dus zolang Frankrijk ons een plaatsje gunt in haar woning blijven we.

Als zelfstandige kan je nu eenmaal meestal niet verder kijken dan een paar weken of maanden, ik weet dus niet welke kant ons leven op gaat, maar we zijn onderweg.

Au plaisir de te revoir plus régulièrement sur Facebook et sinon à plus.

geplaatst door Maartje Heymans om 15:06  |  stuur een bericht

Volgende tekst ( 21 jan ) - Vorige tekst ( 20 mei )